Ο μικρός πρίγκιπας σκαρφάλωσε σ' ένα ψηλό βουνό. Τα μοναδικά βουνά που είχε δει στη
ζωή του, ήταν τα τρία ηφαίστεια του πλανήτη του που του έφταναν μέχρι τα γόνατα. Και
το σβησμένο ηφαίστειο, το χρησιμοποιούσε σαν σκαμνί. «Από ένα τόσο ψηλό βουνό σαν
αυτό, σκεφτόταν, σίγουρα θα δω ξαφνικά όλο τον πλανήτη κι όλους τους ανθρώπους...»
Όμως, το μόνο που αντίκρισε ήταν οι ίδιες με βελόνες μυτερές κορφές των βράχων.
- Καλημέρα! είπε, έτσι ολότελα στην τύχη.
- Καλημέρα... Καλημέρα... Καλημέρα.. απάντησε η ηχώ.
- Ποιοι είσαστε; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ποιοι είσαστε... ποιοι είσαστε... ποιοι είσαστε... απάντησε η ηχώ.
- Σας θέλω φίλους μου, είμαι μόνος, είπε.
- Είμαι μόνος... είμαι μόνος... απάντησε η ηχώ. «Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε. Είναι
ολότελα ξερός, όλο μυτερές κορφές και παντού αλάτια. Όσο για τους ανθρώπους δεν
έχουν καθόλου φαντασία. Ότι τους λες, σου το ξαναλένε... Στον πλανήτη μου είχα ένα
λουλούδι: εκείνο μου μιλούσε πάντα πρώτο...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου