Βρισκόμαστε στην όγδοη μέρα από τότε που ο κινητήρας του αεροπλάνου μου είχε πάθει
εκείνη τη βλάβη πάνω από την έρημο, κι είχα ακούσει την ιστορία του εμπόρου, πίνοντας
τη στερνή γουλιά απ' το νερό που είχα:
- Α! είπα στο μικρό πρίγκιπα, είναι πολύ όμορφες οι αναμνήσεις σου, μα δεν έχω ακόμη
επισκευάσει το αεροπλάνο μου, δεν έχω μήτε μια γουλιά νερό να πιω και θα ήμουνα
ευτυχής, κι εγώ το ίδιο, αν μπορούσα να κάνω ένα περίπατο μέχρι κάποια πηγή!
- Η φίλη μου η αλεπού, μου είπε...
- Μικρέ και καλέ μου άνθρωπε, στην περίπτωσή μου, δεν πρόκειται πια για την αλεπού!
- Γιατί;
- Γιατί καθόλου απίθανο να πεθάνουμε από δίψα... Δεν κατάλαβε το συλλογισμό μου και
απάντησε:
- Είναι καλό να 'χεις ένα φίλο, ακόμη κι αν πρόκειται να πεθάνει. Εγώ ήμουν πολύ
ευχαριστημένος που κάποτε είχα φίλη μια αλεπού...
«Δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου, σκέφτηκα, ποτέ του δεν ένιωσε μήτε πείνα, μήτε
δίψα. Λίγος ήλιος του φτάνει...»
Όμως εκείνος με κοίταξε κι απάντησε στη σκέψη μου:
- Διψάω κι εγώ... ας ψάξουμε για κανένα πηγάδι... Έκανα μια χειρονομία κούρασης: είναι
κουταμάρα να ψάχνεις για πηγάδι στην τύχη, μέσα στην απεραντοσύνη μιας ερήμου.
Ωστόσο μπήκαμε στο δρόμο.
Αφού περπατήσαμε για ώρες και ώρες σιωπηλοί, η νύχτα έπεσε και τ' αστέρια άρχισαν
να σκορπίζουν το φως τους, λαμπυρίζοντας Τα 'βλεπα σαν μέσα από όνειρο, καθώς είχα
λίγο πυρετό εξαιτίας της δίψας μου. Τα λόγια του μικρού πρίγκιπα χόρευαν στη θύμησή
μου:
- Λοιπόν, νιώθεις κι εσύ δίψα; τον ρώτησα.
Όμως δεν απάντησε στην ερώτησή μου. Μου είπε απλά:
- Το νερό ίσως, μπορεί να είναι καλό για την καρδιά... Δεν κατάλαβα την απάντησή του
μα δεν είπα τίποτε...
Ήξερα πολύ καλά πως δεν έπρεπε να τον ρωτήσω.
Ήταν κουρασμένος. Κάθισε. Κάθισα κοντά του. Κι ύστερα από κάμποση ώρα σιωπής,
είπε πάλι: - Τα αστέρια είναι όμορφα, εξαιτίας ενός λουλουδιού που δεν το βλέπουμε...
«Σίγουρα» του απάντησα και κοίταξα, χωρίς να μιλώ, τις κυματοειδείς πτυχές της άμμου
που ξεχώριζαν κάτω από το φως του φεγγαριού.
- Η έρημος είναι όμορφη, πρόσθεσε...
Κι αυτό ήταν αλήθεια. Αγαπούσα πάντα την έρημο. Κάθεσαι πάνω σ' ένα λόφο από
άμμο. Δεν βλέπεις τίποτα. Δεν ακούς τίποτα. Κι όμως, κάτι εκπέμπει ακτίνες μέσα στη
σιωπή...
- Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είπε ο μικρός πρίγκιπας, είναι ότι κάπου κρύβει ένα
πηγάδι...
Ένιωσα κατάπληκτος καταλαβαίνοντας ξαφνικά κείνο το μυστηριώδες ακτινοβόλημα
της άμμου. Όταν ήμουν μικρό παιδί, καθόμουν σ' ένα παλιό σπίτι όπου, σύμφωνα με την
παράδοση, βρισκόταν θαμμένος ένας θησαυρός.
Βέβαια, ποτέ κανένας δεν τον είχε ανακαλύψει, ούτε, ίσως, κανένας να μην τον είχε
αναζητήσει. Όμως ο υποθετικός αυτός θησαυρός έκανε φανταστικά μαγευτικό όλο αυτό
το σπίτι. Το σπίτι μου έκρυβε ένα θησαυρό στα βάθη της καρδιάς του...
- Ναι, είπα στο μικρό πρίγκιπα, είτε πρόκειται για το σπίτι, είτε για τ' αστέρια ή την
έρημο, εκείνο που δημιουργεί την ομορφιά τους, δεν μπορείς να το δεις.
- Είμαι ευχαριστημένος, είπε, που συμφωνείς με την αλεπού μου.
Καθώς αποκοιμιόταν ο μικρός πρίγκιπας, τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο
δρόμο. Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα ένα εύθραυστο θησαυρό. Μάλιστα, μου
φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα, στο φως του
φεγγαριού, το χλομό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια, αυτές τις μπούκλες των
μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι
παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο...
Καθώς τα μισάνοιχτα χείλη του άφηναν να σχηματίζεται σχεδόν, ένα χαμόγελο, είπα
ακόμη: «Αυτό που τόσο πολύ μου κάνει εντύπωση με τούτο το παιδί, είναι πόσο μένει
πιστό σ' ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που λάμπει μέσα του, σαν το
φως μιας λάμπας, ακόμη κι όταν κοιμάται...» Και τον φαντάστηκα ακόμη πιο εύθραυστο.
Πρέπει να προστατεύομε καλά τις λάμπες: ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να τις
σβήσει...
Και προχωρώντας έτσι, με το χάραμα της μέρας, βρήκα το πηγάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου