ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25ο - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

- Οι άνθρωποι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, στριμώχνονται μέσα στις ταχείες, μα μήτε που

ξέρουν καθόλου τι ψάχνουν να βρουν. Τότε νιώθουν να σπάνε τα νεύρα τους και

κλωθογυρίζουν πέρα-δώθε... 

Και πρόσθεσε: 

- Δεν αξίζει τον κόπο... 

Το πηγάδι όπου είχαμε φτάσει δεν έμοιαζε καθόλου με τα πηγάδια της Σαχάρας, απλές

λακκούβες σκαμμένες μέσα στην άμμο. Πιο πολύ έμοιαζε με τα πηγάδια που βλέπει

κανείς στα χωριά. Όμως εκεί γύρω δεν υπήρχε κανένα χωριό κι έτσι νόμιζα πως

ονειρεύομαι. 

- Παράξενα πράματα, είπα στον μικρό πρίγκιπα, όλα είναι έτοιμα: το μαγκάνι, ο κουβάς, 

το σκοινί... 

Γέλασε, έπιασε το σκοινί, το τράβηξε κι έβαλε μπροστά το μαγκάνι που έτριξε, όπως

τρίζει ένα παλιός ανεμοδείχτης σαν έχει αποκοιμηθεί για πολύν καιρό ο άνεμος. 

- Ακούς; είπε ο μικρός πρίγκιπας, ξυπνήσαμε ξανά τούτο το πηγάδι και τραγουδάει... 

Δεν θα 'θελα να κουραστεί: 

- Άφησέ το σε μένα, είπα, θα είναι πολύ βαρύς ο κουβάς με το νερό, για σένα. Τράβηξα τον κουβά αργά-αργά μέχρι τα χείλη του πηγαδιού και τον ακούμπησα όρθιο

πάνω στο πεζούλι. Στ' αυτιά μου αντηχούσε ακόμη το τραγούδι του μαγκανιού και μέσα

στο νερό που κουνιόταν ακόμη, έβλεπα να τρέμει οήλιος. 

- Νιώθω δίψα γι αυτό το νερό, είπε ο μικρός πρίγκιπας, δώσε μου να πιω... 

Και κατάλαβα τι έψαχνε να βρει! 

Σήκωσα τον κουβά μέχρι τα χείλη του. Ήπιε με τα μάτια κλειστά. Ήταν γλυκός σαν μια

γιορτή. Αυτό το νερό ήταν κάτι πάρα πολύ διαφορετικό από όσο κάποια τροφή. Είχε

γεννηθεί από την πορεία κάτω απ' τ' αστέρια, το τραγούδι του μαγκανιού, την

προσπάθεια των μπράτσων μου. Ήταν καλό για την καρδιά, όπως ένα δώρο. Όταν

ήμουν μικρό παιδί, το φως του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, η μελωδία της μεσονύχτιας

λειτουργίας, η γλυκύτητα των χαμόγελων δημιουργούσαν έτσι την ακτινοβολία του

δώρου των Χριστουγέννων που έπαιρνα. 

- Οι άνθρωποι στη χώρα σου, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες

τριαντάφυλλα μέσα σ' ένα μονάχα κήπο... και μέσα εκεί δεν βρίσκουν ότι ζητάνε... 

- Δεν το βρίσκουν, απάντησα... 

- Κι ωστόσο, αυτό που ψάχνουν θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σ' ένα μόνο

τριαντάφυλλο ή μέσα σε λίγο νερό... 

- Σίγουρα, ναι, απάντησα. 

Κι ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε: 

- Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά. 

Είχα πιει κι εγώ. Ανάσαινα καλά. Με το χάραμα, η άμμος έπαιρνε το χρώμα του μελιού. 

Ήμουν ευτυχισμένος το ίδιο κι από εκείνο το μελένιο χρώμα. Γιατί έπρεπε να κάνω τον

κόπο... 

- Πρέπει να κρατήσεις την υπόσχεσή σου, μου είπε σιγανά ο μικρός πρίγκιπας που είχε

καθίσει ξανά κοντά μου. 

- Ποια υπόσχεση; 

- Συ ξέρεις... ένα φίμωτρο για το αρνί μου. Είμαι υπεύθυνος για κείνο το λουλούδι! 

Έβγαλα από την τσέπη μου τα δοκιμαστικά μου προσχέδια. Βλέποντάς τα ο μικρός

πρίγκιπας, είπε γελώντας: 

- Τα μπαομπάμπ σου μοιάζουν κάπως με λάχανα. 

-Ω! 

Εγώ που ήμουν τόσο περήφανος για τα μπαομπάμπ! 

- Η αλεπού σου... τ' αυτιά της... μοιάζουν κάπως με κέρατα... και είναι πολύ μακριά! Και γέλασε ξανά.

- Είσαι άδικος, μικρό μου ανθρωπάκι, δεν ήξερα να σχεδιάζω παρά μονάχα βοές

ανοιχτούς και βόες κλειστούς. 

- Ω! καλά τώρα, είπε, τα παιδιά ξέρουν. Σχεδίασα, λοιπόν, ένα φίμωτρο. Κι ένιωσα

σφιγμένη την καρδιά μου καθώς του το έδινα, λέγοντας: 

- Σκοπεύεις να κάνεις κάτι που εγώ δεν το ξέρω... Μα δεν μου απάντησε. Μου είπε: 

- Συ ξέρεις, ότι έπεσα στη Γη... αύριο θα 'ναι η επέτειος... 

Ύστερα, αφού έμεινε για λίγο αμίλητος, πρόσθεσε: 

- Έπεσα κάπου εδώ κοντά... Και κοκκίνισε. 

Και ξανά, χωρίς να ξέρω γιατί, άρχισα να νιώθω μια παράξενη θλίψη. Ωστόσο, μου ήρθε

στο μυαλό μια ερώτηση: 

- Τότε δεν ήταν ολότελα τυχαίο όταν το πρωί που σε γνώρισα, έχουν περάσει οκτώ μέρες

από τότε, περπατούσες όπως τώρα, ολομόναχος, χιλιάδες μίλια μακριά από κάθε

κατοικημένη περιοχή! Ξαναγυρνούσες προς το μέρος όπου είχες πέσει; 

Ο μικρός πρίγκιπας κοκκίνισε ακόμη πιο πολύ. Και πρόσθεσα διστάζοντας: 

- Ίσως γιατί πλησίαζε η επέτειος; 

Ο μικρός πρίγκιπας κοκκίνισε πάλι. Δεν απαντούσε ποτέ σε ερωτήσεις, μα σαν

κοκκίνιζε, αυτό σήμαινε «ναι», δεν είν' έτσι; 

- Α! είπα, φοβάμαι πως... Όμως μου απάντησε: 

- Θα πρέπει τώρα να δουλέψεις. Πρέπει να γυρίσεις πάλι στη μηχανή σου. Θα σε

περιμένω εδώ. Γύρισε ξανά αύριο βράδυ. 

Όμως, δεν ήμουν σίγουρος. Θυμόμουν την αλεπού. Κινδυνεύει κανείς να βάλλει τα

κλάματα αν αφήσει να τον εξημερώσουν...